ΑΡΧΑΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

  ΑΡΧΑΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

H οικονομία μιας αρχαίας ελληνικής πόλης ήταν μικτή.Βασιζόταν στην καλλιέργεια και συγκομιδή των δημητριακών ,στη συλλογή φυτών και καρπών που έβρισκαν στη φύση ή καλλιεργούσαν και στην κτηνοτροφία.

Οι αρχαίοι Έλληνες καλλιεργούσανδημητριακά (σιτάρι, κριθάρι), ελιές και  αμπέλια, η λεγόμενη μεσογειακή τριάδα, τα οποία τα θεωρούσαν δώρα της Δήμητρας, της Αθηνάς και του Διονύσου αντίστοιχα.

 Σημαντική θέση στις ασχολίες των κατοίκων κατείχε το κυνήγι, όπως και το ψάρεμα σε ποτάμια, λίμνες και θάλασσα με προϊόντα που παρείχαν σημαντικό συμπλήρωμα διατροφής.

 Ο Ιπποκράτης έλεγε «η τροφή να είναι το φάρμακό σου και το φάρμακό σου η τροφή σου».

Γαστρονομία: ο νόμος του… στομαχιού

 

  Οι αρχαίοι αντιμετώπισαν τη Γαστρονομία ως τέχνη. Η εφεύρεση της λέξης «γαστρονομία» (δηλαδή κανόνες του… στομαχιού, από τις λέξεις γαστήρ και νόμος) ανήκει στον πρώτο σεφ της ιστορίας, στον ποιητή και φιλόσοφο Αρχέστρατο ο οποίος ήταν ο πρώτος που μελέτησε τους κανόνες περί ορέξεως. Καταγόταν από τις Συρακούσες και το έργο του η ''Ηδυπάθεια'', γύρω στα μέσα του 4^ου αι. π.Χ. αποτελεί το πρώτο βιβλίο μαγειρικής τέχνης στον κόσμο.  Στο περίφημο αυτό  ποίημά του ξεναγεί με γλαφυρές λεπτομέρειες στον αναγνώστη τα μυστικά της αρχαιοελληνικής κουζίνας, αφιερώνοντας ολόκληρα κεφάλαια στο ψάρι, στα όσπρια και στο κρασί - με άλλα λόγια στα τρόφιμα που χαρακτηρίζουν ως σήμερα την ελληνική διατροφή.

    Οι 5 χρυσοί κανόνες περί γαστρονομικής τέχνης του Αρχέστρατου (επίκαιροι σήμερα περισσότερο από ποτέ) ήταν: 

*Αγνά υλικά για την παρασκευή φαγητού. 

*Αρμονία των υλικών μεταξύ τους. 

*Όχι στις βαριές σάλτσες και στα καυτερά υλικά. Καλύπτουν και δεν αναδεικνύουν  τις επιμέρους γεύσεις. 

*Ελαφρές σάλτσες. Βοηθούν στην απόλαυση του ουρανίσκου. 

*Καρύκευμα του πιάτου με μέτρο έτσι ώστε να υπάρχει αρμονία των γεύσεων και των αρωμάτων του φαγητού.

   

Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
 

   Οι αρχαίοι χαρακτηρίζονταν για τη λιτότητα στα φαγητά και  θεμέλιο τους ήταν η λεγόμενη «μεσογειακή τριάδα»: σιτάρι, λάδι και κρασί.  

 Για τους αρχαίους Έλληνες τα γεύματα της ημέρας ήταν τρία.

 Το πρώτο από αυτά (ἀκρατισμός) αποτελούσε κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί (ἄκρατος).Συνηθισμένες πρωινές τροφές ήταν επίσης τα ξερά σύκα, τα αμύγδαλα, τα καρύδια και οι άλλοι ξηροί καρποί.
Το πρωινό ρόφημα ήταν ο «κυκεών», ένα μείγμα κρασιού, τριμμένου τυριού και κριθάλευρου, το γάλα κυρίως κατσικίσιο, καθώς και ένα είδος υδρόμελου που το παρασκεύαζαν από χλιαρό νερό και μέλι.

Το δεύτερο (ἄριστον) λάμβανε χώρα το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα και ήταν απλό και γρήγορο γεύμα απαρτιζόταν από ψάρια, όσπρια ή πρόχειρα φαγητά όπως ψωμί, τυρί, ελιές, αυγά, ξηρούς καρπούς και φρούτα.

Το τρίτο (δεῖπνον), το οποίο ήτανήταν πλουσιοπάροχο και το σημαντικότερο της ημέρας, σε γενικές γραμμές καταναλωνόταν αφού η νύχτα είχε πλέον πέσει. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί ένα επιπλέον ελαφρύ γεύμα (ἑσπέρισμα) αργά το απόγευμα. Τέλος το ἀριστόδειπνον ήταν ένα κανονικό γεύμα που μπορούσε να σερβιριστεί αργά το απόγευμα στη θέση του δείπνου.

  Το δείπνο τελείωνε με επιδόρπιο, τράγημα: φρούτα φρέσκα ή ξερά, γλυκά, μέλι, καρύδια.

 Πηγή: http://www.mouseioaianis.gr
 http://el.wikipedia.org/wiki